آنچه
که هر دختر و پسری را به موفقیت می رساند و دریچه خوشبختی را به روی او
باز می کند داشتن اراده قوی در برخورد با مسائل روزمره و انتخاب های در
پیش روست.فرد با اراده کسی است که
وقتی در مورد کاری به خوبی فکر کرد، تصمیم به انجام آن می‏گیرد و بافعالیت
و ثبات قدم آن را به اجرا در می‏آورد. طبیعتا پافشاری بر تصمیم های غلط
ثبات قدم نخواهد بود. در مقابل فردی که دارای اراده ضعیف است، با کمترین
مشکل از انجام کار دلسرد شده و تلاش برای تحقق آن هدف را متوقف می‏کند.
      می گویند برای تقویت اراده طی چند مرحله لازم است:
      1-
ارزیابی: در این مرحله باید به مدت چهار روز، و هر روز پنج دقیقه کارهای
خود را بررسی کنیم که کارهای ما چقدر به دنبال اراده است و آیا پس از
اراده پیگیری و ثبات داریم یا احساسات و محرک‏های بیرونی ما را متوقف
می‏کند؟ تعیین کنیم که چند درصد از اعمال ما به صورت عادت و خالی از اراده
است. در این مرحله پی خواهیم برد که اراده ما لااقل در بعضی از موارد
نارساست و خواهیم دید که اگر بعضی از اعمال ما با اراده قوی انجام شود،
بازده خیلی بیشتری خواهیم داشت و به اهمیت تقویت اراده پی خواهیم برد.
      2- در مرحله دوم باید از تلقین استفاده کنیم.
      ویکتور پوشه - روان شناسِ فرانسوی - میگوید: افراد مبتلا به بی ارادگی، هر روز به دفعات مختلف با تمرکز فکر به خود بگویند:من به خوبی قادرم این عادت بد را از خود دور کنم، من قادرم. تکرار این عبارت ساده، اثر عجیبی در تقویت اراده و روحیه دارد.
      تلقین‏های منفی را به تدریج از خود دور کنیم.مثلا این جمله من همیشه کارها را ناتمام رها می‏کنم یا هر چیز کوچکی، اراده مرا متزلزل می‏کند را از خاطره خود حذف کنیم. در عوض باید به خود تلقین کنیم که کسب اراده قوی برای من آسان است و سعی خود را در این جهت مصروف خواهم کرد.
      3-
هر روز تعدادی کار ارادی برای خود ترتیب بدهیم. این کارها باید مستلزم
تلاش واقعی باشد. هم چنین این کارها نباید خارج از توانایی فعلی ما باشد.
مثلاً هر روز صبح برنامه‏ای را برای تمام روز تنظیم کنیم. این برنامه بدون
اغراق و زیاده‏روی باشد و به هر قیمتی آن را دنبال کنیم. هیچ چیز نباید
مانع کار ما شود.
      4- تعداد کارهای ارادی و میزان مشکل بودن آنها را به تدریج افزایش دهیم.
      5- محاسبه: هر شب اعمال ارادی موفق و موارد ضعف را یادداشت کنیم. در موفقیت‏ها شکرگزار باشیم و در صدد رفع ضعفها برآییم.
      6-
آخرین نکته که به منزله شرطی برای همه مراحل بالا است، توجه به این نکته
می‏باشد که اولا همه نیروهای ما از خداست و لذا در برابر موانع از خداوند
کمک بخواهیم و دوم این که اراده ما باید درجهت اراده خدا باشد یعنی، آنچه
خداوند اراده می‏کند ما هم اراده کنیم. افرادی که اراده آنها در جهت گناه
است، ثبات قدم ندارند و به راحتی در برابر مشکلات متوقف می‏شوند، ولی اگر
انسان به دنبال رضایت خدا باشد مسلما اراده او آهنین و خلل ناپذیر خواهد
شد.

دختر
و پسر در سنین و شرایط خاصی گاهی بدون توجه به الگوها و ارزشهای اجتماعی
،با الگوهای منفی همانند سازی می کنند.بسیاری از لباس پوشیدن ها ،آرایشها
و رفتارهایی که امروزه شاهد هستیم و با عرف ملی ومذهبی مان متفاوت است
نشانگر این است که،در اکثر مواقع،آنان از هویت جامعه ای که در آن زندگی می
کنند فاصله می گیرند.
       گاهی آنچه باعث رفتارهایی از این دست از سوی دختر و پسر می شود به وجود آمدن هویت منفی در او است.تشکیل
هویت منفی است که باعث می شود دختر و پسر ارزشهای خانوادگی ، اجتماعی و
تحصیلی و آنچه را که از این گونه کانالها به صورت دستورات تربیتی و آموزشی
به او می‌دهند به تمسخر گرفته و از کنار آن رد می‌شود و به گونه‌ای عصبی و
پرخاشگر‌انه به آن بی‌اعتنایی می‌کند و نوعی رفتار نامأنوس از خود بروز
می‌دهد.
       هویت
شخصی دختر و پسر باید طی زمان و بر اساس تجربیات حاصل از برخورد صحیح
اجتماعی ایجاد شود و او بتواند خود را بشناسد و از دیگران جدا کند، ولی
اگر سرخوردگی و عدم اعتماد، جایگزین اعتماد شود و به جای تماس با مردم
گوشه‌گیر و منزوی شود و به جای تحرک، راکد شود و به جای خودآگاهی و تشکیل
هویت مثبت، دچار ابهام در شناخت خود شود، هماهنگی و تعادل روانی اش بهم
می‌خورد و به بحران هویت و هویت منفی دچار می‌شود.
       برای
کمک به دختر و پسری که هویت خود را بازنیافته و خود را نشناخته است، باید
روابط صمیمانه‌ای با او برقرار کرد و با تکیه بر نقاط مثبتش، او را به
تجربه ‌‌اندوزی درخصوص ارزش‌های انسانی راهنمایی کرد. مشورت ها باید طوری
باشد که موانع ادراکات از خویش را برطرف کند. در برخورد با چنین فردی،
تفاهم توام با همدلی و احترام مثبت نقش عمده‌ای را ایفا می‌کند. در این
صورت دختر و پسر از خود بیشتر آگاه می‌شود و برای زندگی خود معنایی
می‌یابد و مسوولیت انتخاب‌ها و تصمیم‌های زندگی اش را به عهده می‌گیرد.
        از
این مساله هم نباید غافل شد که تجربه کردن بحران فی‌نفسه بد نیست و هر کس
می‌تواند وارد بحرانی شده و از آن خارج شود. خوب است هر دختر و پسری بحران
را تجربه کند و به کمک جامعه و اطرافیان، خودش را پیدا کند. این مساله
باعث بازیابی هویت اساسی و زیربنایی اش خواهد شد.

هیچ
دختر و پسری نمی تواند ادعا کند که عوامل دلتنگی آور در اطراف او وجود
ندارد. این دلتنگی ها گاهی علت آشکار دارد و گاهی ناآشکار. با علت های با
علت‏های آشکارش می‏توان مبارزه کرد ولی عوامل ناآشکار شناخته نمی‏شود تا
برطرفشان کرد. دلتنگی از یک نظر عامل اندیشه و تفکر و تامل در کارهاست و
یقین به بی‏ارزشی دنیا و فریفته نشدن به آن اما زمانی که از حالت زود گذر
به شکل پایدار در می آید، پدیده‏ای ویرانگر است. آن دلتنگی که از حالت زود
گذر به شکل پایدار چهره تغییر می‏دهد، نوعی است که اغلب خود فرد آغازگر و
تقویت کننده آن است.
        آغاز بیش‏تر
افسردگی‏های مرموز، دلتنگی‏های ساده بوده است برای همین متخصصان می گویند
تصمیم بگیرید تا آن جا که ممکن است ذهن و اعصاب خود را در اختیار دلتنگی
قرار ندهید که پس از مدتی در اعماق جانتان لانه می‏کند و آن‏گاه دیگر به
سادگی شما را ترک نمی‏کند تا آرام آرام یک یک نیروهایتان را مرموزانه
فرسوده کند.
        گرفتاری‏ها
و مشکلات را ورزشگاه پرورش نیروهای نهفته خود قرار دهید نه سببی برای
تعطیل کردن فعالیت‏ها.دختر و پسر تا در مسیر خود با موانع و مشکلات روبه
رو نشوند، بخش عمده قدرت تجزیه و تحلیل مغزشان به کار نمی‏افتد و درون
مایه شکیبایی و دوراندیشی‏شان آشکار نمی شود.
        سفارش
به انجام دعا و تعقیب نمازها یکی به این علت است که معانی آن دعاها، مانع
از پایداری دلتنگی‏های ویرانگر است. نمازگزاری که در پی عبادت خود چنین
زمزمه کند، با دلتنگی انس نمی گیرد: خدایا به درستی که آمرزش تو
امیدبخش‏تر از کردار من است و رحمتت وسیع‏تر از گناه من. بار خدایا، اگر
من اهل و شایسته برای دریافت رحمت و مواهب تو نیستم، رحمت تو بسی اهل و
شایسته است که مرا فرا گیرد. ای پوشنده عیب‏ها و ای شنونده شکوه‏ها! ای آن
که درگاهش برای جویندگان گشاده است! ای مهربان، روزی بخش، دادرس، یکتای
بی‏همتا

می
گفت تمام عمرم فکر می‌کردم به پنج تا شش ساعت خواب در شب نیاز دارم.
صبح‌ها همیشه قبل از زنگ ساعتم از خواب بیدار می‌شدم. اما در عین حال
تقریبا همیشه در مترو یا هنگام مطالعه یا سوار شدن در یک ماشین خوابم
می‌برد. زمستان گذشته هنگامی که توانستم کاملا طبق ساعت بدن خودم، عمل
کنم، کشف کردم که بدنم هفت تا هفت ساعت و نیم خواب را ترجیح می‌دهد.
        در
خواب، مغز کارکردهای حیاتی دارد که در بیداری نمی‌تواند آنها را انجام
دهد. پژوهش‌ها نشان می‌دهند افرادی که هفت تا هشت ساعت در شب می‌خوابند از
همه سالم‌ترند.
        یکی
از اصول مهم بهداشت خواب همراهی با ساعت زیستی بدن است بسیاری از
فرآیندهای بدن انسان (مثل دما و ترشح هورمونها) با یک دوره فیزیولوژیک
تقریبا ???ساعته تنظیم می شود. شرط لازم برای داشتن یک خواب خوب همراهی با این ساعت زیستی است. برای این کار:
       - میزان نیاز خود به خواب را مشخص نمایید. زمانی به رختخواب بروید که احساس خستگی میکنید.
       -
در طول روز و بخصوص در ساعات بعدازظهر در معرض نور آفتاب قرار بگیرید
مواجهه با نور در ساعات بیداری به تنظیم ساعت زیستی کمک میکند.
       -
یکی دیگر از نکاتی که در فراهم کردن یک خواب راحت موثر است بهبود محیط
فیزیکی خواب است. اگر اتاق خواب فرد راحت و رضایتبخش باشد، خواب وی نیز
رضایت بخش خواهد بود. از تشکهایی استفاده کنید که خیلی سفت یا خیلی نرم
نباشد.
       - در مورد مناسب بودن دمای اتاق اطمینان حاصل کنید، اتاق خواب شما باید به اندازه کافی تاریک باشد.
       - اتاق خواب باید ساکت باشد اگر نمیتوان سرو صدا را کنترل کرد بهتر است از گوشبند استفاده کنید.
       -
از اتاق خواب، تنها برای خوابیدن استفاده کنید. اگر از اتاق خواب برای
تماشای تلویزیون یا مکالمه تلفنی با دوستان استفاده کنید ذهن شما برای این
کارها شرطی میشود و به محض ورود به اتاق خواب به یاد این کارها میافتید.

       -
اگر شما جزء افرادی هستید که هنگام خواب نگرانیها به سراغشان میآید، طوری
برنامه ریزی کنید که نیم ساعت قبل از رفتن به رختخواب را به فکر کردن
ارادی در مورد نگرانیها اختصاص دهید بدین ترتیب زمان رفتن به رختخواب شما
قبلا فکرهای خود را در مورد روز بعد کرده اید. 
       -
از تمرینات آرامسازی استفاده کنید. این تمرینات شامل آرامسازی عضلانی،
تصورات خوشایند ذهنی و تمرکز بر آنها، استفاده از کاستهای آرام سازی،
ماساژ و دوش آب گرم است. همچنین تمرینات ورزشی روزانه به بهبود وضعیت خواب
کمک شایانی میکند. وقتی که جسم فرد خسته باشد، راحتتر به خواب میرود. 
       -
ورزش منظم بخصوص در عصرها باعث تسهیل خواب میشود اما ورزش شدید در فاصله
دو ساعت قبل از خواب باعث کاهش توانایی فرد در به خواب رفتن میشود.
       - کاهش مصرف کافئین در فاصله ??تا? ?ساعت قبل از خواب به علت اینکه حدود ???درصد کافئینی که ساعت ??عصر مصرف میشود تا ساعت ???شب در بدن باقی میماند.
       -
مصرف غذاهای سنگین قبل از خواب را ترک کنید. این غذاها باعث سوزش سردل و
بازگشت مواد غذایی از معده به مری می شوند که هر دو میتوانند خواب را مختل
کنند. بهتر است از غذاهای سبکی مثل شیر و بیسکویت، فرنی، سوپ و یا ماست
قبل از رفتن به رختخواب استفاده کنید.
       - از مصرف مایعات در فاصله ???دقیقه قبل از خواب خودداری کنید. چون حدود ???دقیقه طول میکشد که مایعات مصرفی به ادرار تبدیل شود.احساس دفع ادرار، باعث بیدار شدن از خواب و اختلال خواب میشود.
       - از تحریکات شبانگاهی اجتناب کنید، رادیو یا مطالعه در حال آرامش را جانشین تلویزیون کنید
       - غوطه‏ور شدن به مدت 20 دقیقه در وان آب داغ را که حرارت بدن را بالا می‏برد، قبل از خواب امتحان کنید،
برای
بررسی کسر خواب خود ، از روز جمعه شروع کنید مواد محرک یا کافئین مصرف
نکنید . سیگار نکشید و همان ساعتی که هر شب می خوابید به رختخواب بروید و
در طول ? شب آینده ? تا ?
ساعت بی وقفه بخوابید . در صبح جمعه به خواب خود ادامه دهید . ببینید بدن
شما چه مدت به شما اجازه میدهد که بخوابید . اگر طولانیتر از شب های دیگر
می خوابید کسر خواب دارید . بنابراین باید توجه کنید که بیشتر بخوابید و
کسر خواب خود را جبران کنید.

مثل همیشه صبح خیلی زود از خواب بیدار شد. روز مسابقه بود اما او امروز کمی دیرش شده بود. شاید به خاطر شام دیشبش بود. شاید هم به خاطر فیلمی که قبل از خواب دیده بود. شاید هم چک کردن ایمیلش؛یا شاید... به هر حال او امروز دیرش شده بود. زود دست و صورتش را شست و لباس هایش را پوشید. لباس سفید اتو کشیده و معطر و کفش های واکس زده آن هم صبح زود خیلی دوست داشتنی بود. کفش هایش را پوشید و خیلی آرام در را بست و از خانه خارج شد.چندنفس عمیق کشید. وارد کوچه که شد او هنوز نیامده بود. و این قوت قلب خوبی برای سعید بود. به سعید امید می داد که امروز برنده اوست. سر خیابان هم رسید و هنوز از او خبری نبود. همین طور که به راهش ادامه می داد صدای پرندگانی را که بالای درخت ها در جنب و جوش بودند و زودتر از سعید شروع به حرکت کرده بودند به گوشش می رسید.
        هوا هم نسبت به روزش که گاهی خیلی گرم می شد هوای مطبوعی بود. اطراف خیابان به سمت مسیر مسابقه، بودند کسانی که هنوز مشغول کار بودند و یک خسته نباشید و صبح بخیر جانانه خیلی به دلشان می چسبید. و سعید همچنان برنده بود.
        صد متری بیشتر به مسیر مسابقه نمانده بود. نود متر؛ هشتاد، هفتاد، شصت؛ ... بیست متری بیشتر به خط پایان نمانده بود که صدایی به گوشش رسید. صدای دوستش بود. او زودتر از سعید رسیده بود. با نوای حی علی الصلاتش به سعید اعلام کرد که امروز زودتر از سعید رسیده است.

هیچ‌وقت پشتِ چراغ‌قرمز نایستاده بود. اصولا اعتقادی به چراغ قرمر نداشت. معتقد بود چراغ قرمزها را آنها که فکر می کنند زیادی می فهمند برای آنها که فکر می کنند زیاد نمی فهمند وضع می کنند. گاهی هم چراغ قرمز را افیونی برای توده ها می دانست. و دیگر هیچ.آن روز هوا سرد بود و هاله‌ مه دور چراغ راهنمایی را گرفته بود. به سرعت به تقاطع نزدیک شد. اطراف خیابان پر بود از انواع و اقسام دیدنی های رنگ و وارنگ و کمی آن طرف تر هیکل زرد ماشین زباله از دوردست، در سمت مقابل دیده می‌شد.
        هر روز صبح زود، زمانی که هنوز خیابان‌ها از رفت و آمد کارمندان و کارگران و بچه مدرسه‌ای‌ها شلوغ نشده بود و حتی سوپرمارکت سرِ نبش تقاطع هم کرکره‌اش را بالا نزده بود،از خانه خارج می‌شد. آن روز کمی دیرش شده بود. برای همین با سرعت رانندگی می کرد.عبور پرچ‌های کنار خطوط عابررو را از زیر چرخ‌های اتومبیل حس کرد. کمتر از دو سه متر به تقاطع مانده بود که حواسش رفت سمت چند فشنی که از سمت چپ پریدند وسط خیابان. البته مسیر مقابل.هیچ وقت پشت چراغ‌قرمز نایستاده بود و حتی نیازی ندیده بود تا اندکی از سرعتش کم کند. حواسش گرم فشن ها شده بود و در همین اوضاع و احوال بود که صدای سوت مانندی که کم‌کم بدل به نعره و غرش هیولایی می‌شد، باعث شد سرش را به طرف راست تقاطع بچرخاند. ابتدا فکر کرد چیزی مانند یک زمین لرزه است یا شاید عبور یک هواپیما از ارتفاعِ کم. سایه‌ی دراز و سیاه یک تریلی افکار او را قطع کرد.
        قطعات تکه‌تکه شده‌ی اتومبیل هم‌چنان تا دیر وقت همان روز که سر و کله‌ی ماشین زباله‌کشِ زرد پیدا شد، در اطرف تقاطع پخش بود.

فکر می کردم خیلی آدم روشنفکری است. خیلی سعی می کردم آنچه در دلم بود برایش بازگو کنم و از او دعوت کنم. هر بار می خواستم حرفم را به او بگویم ولی نمی شد.
        می خواستم از احساسم برایش بگویم. می خواستم به او بگویم که چه فکری می کنم. برایم خیلی مهم بود که او هم بداند ولی جراتش را نداشتم. حتی می خواستم از او هم بخواهم با من همراه بشود. ترسیدم از دستم شاکی شود. اگر فکر بدی می کرد چه؟
        اما نه من باید طاقتش را داشته باشم. باید بتوانم تحمل کنم. بالاخره دیر یا زود یا رومی روم یا زنگی زنگ. اولین و آخرین تصمیم و انتخابم که نبود. ممکن بود بعد از این هم هزاران تصمیم و انتخاب دیگری برایم پیش بیاید. باید دل به دریا می زدم و جلو می رفتم.
        فکر کردم خودش متوجه می شود. اما انگار متوجه نمی شد. این افکار آزارم می داد. اگر حرفم را به او نمی زدم آرام نمی شدم. دلم مثل سیر و سرکه داشت می جوشید. تصمیمم را گرفتم و نفس عمیقی کشیدم. بالاتر از قهوه ای سوخته که دیگر رنگی نبود. آهسته سرم را به طرف سرش نزدیک کردم. تا خواستم زبان باز کنم رویش را به من برگرداند و گفت:
    بهمن یه جایی دعوتت کنم میای؟
    فردا صبح می خوایم بریم راهپیمایی