پرسش : چرا دین اسلام به مردان اجازه داده که بیش از یک زن را اختیار کنند؟

در پاسخ به این شبهه بگویم که اتفاقا امر کاملا عادلانه است

یکى از علت هاى تفاوت مرد و زن در برابر قانون تعدد زوجات ، ایجاد فساد و آلودگى از جانب زن در صورت جوازاین قانون براى آنهاست .

این توضیح لازم است که اصولا حفظ سلامت اجتماع در اسلام ، یک اصل است؛ لذا بسیارى از قوانین اسلام براى نظم بخشیدن به اجتماع و ادارهء جامعه بشرى قرار داده شده تا انسان در سایه این قوانین اجتماعى و حکومتى به سعادت برسد; بنابر این ، اگر فقط همین یک دلیل هم بود،

مى توانست پاسخى مناسب و کافى براى علت تفاوت مرد و زن در برابر این قانون باشد; اگر چه دلایل دیگرى نیز در این باره مطرح است که به برخى اشاره مى کنیم.

1. مى دانیم که پاسخ دادن به نیازهاى آدمى با عرضه مناسب ، از سنت هاى فراگیر جهان هستى است و اسلام عرضه مناسب ِتقاضاى جنسى انسان را ارضاى حداقل آن دانسته است تا فردى از آن محروم نشود؛ولى از آنجا که اسلام بر اساس حکمت متعالى خویش و با تدابیرى چون پوشش ، عفاف و حیا، زنان را به گونه اى تربیت مى کند که سبب کاسته شدن میل جنسى آنها مى شود، طبعا وجود چنین میلى در مردان بیش از زنان خواهد بود؛ گذشته از این که وجود ایام عذر زنان به اضافه بخشى از ایام باردارى و شیردهى و مانند آن ، ممنوعیتى ایجاد مى کند که قانون جواز تعدد زوجات براى مردان ، موجب جبران این محدودیت هاى وارده از جهت زنان است ؛ از این روست که در غرب به جهت ممنوعیت این قانون ، فساد و بى بند و بارى رواج یافته و جامعه را به تباهى کشانده است .

2. یکى دیگر از علل تفاوت مرد و زن در برابر این قانون ، بیشتر بودن جمعیت زنان از مردان است ; پس این قانون ،نقش متعادل کننده جامعه را ایفا

مى کند; توضیح این که چه بسا ممکن است در بسیارى از جوامع ، تعداد زن و مرد از نظر آمار برابر باشد؛ ولى چون این تقاضا از لحاظ سنى در زنان زودتر احساس مى شود، عملا تعداد متقاضى براى ازدواج میان آنها بیش از مردان خواهدبود؛ به همین جهت در جوامعى که سن ازدواج را بالاتر برده اند، فساد بیشترى رواج دارد؛ گذشته از این ، عمر جنسى مردان طولانى تر از زنان است .

در جامعه حوادثى وجود دارد که مردان را بیشتر در خطر نابودى قرار مى دهد؛ از این رو، وجود چنین قانونى مى تواند تعادل ایجاد کرده و زمینهء فساد را در سطح جامعه کاهش دهد.

بنابراین اگر در ادیان پیشین مثل مسیحیت مرد تنها یک زن می توانست بگیرد با رشد عقلانی بشر و تغییر شرایطش قانون نیز باید تکامل پیدا کند و خلأ موجود را پر کنداز همین رو است که اسلام کاملتر شده ادیان دیگراست.

بعد از جنگ جهانی دوم زنانی که شوهرانشان را در جنگ از دست داده و بی سرپرست شده بودند تظاهرات کرده و از کلیسا خواستند تا نسبت به قانون تک همسری تجدید نظر کند اما کلیسا سخت در مقابل آنان ایستاد نتیجه اش را امروز به عیان مشاهده می کنیم که چگونه به صورت غیر رسمی زنان و مردان با یکدیگر ارتباط نا مشروع برقرار می کنند.

این مطلب رو هم بخوانید

برگرفته از وبلاگ حقوق زن

تضمین غزل سعدی  

ای که از کلک هنر نقش دل انگیز خدایی

حیف باشد مه من کاینهمه از مهر جدایی

گفته بودی جگرم خون نکنی باز کجایی

«من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی

عهد نابستن از آن بهه که ببندی و نپایی»

 

مدعی طعنه زند در غم عشق تو زیادم

وین نداند که من از بهر عشق تو زادم

نغمهء بلبل شیراز نرفته است زیادم

«دوستان عیب کنندم که چرا دل بتو دادم

باید اول بتو گفتن که چنین خوب چرایی»

 

تیر را قوت پرهیز نباشد ز نشانه

مرغ مسکین چه کند گر نرود از پی دانه

پای عشاق نتوان بست به افسون و فسانه

« ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه

ما کجائیم در این بهر تفکر تو کجایی»

 

ادامه مطلب...

کلمات کلیدی :

محمد نوروزی ::: پنج شنبه 85/8/25::: ساعت 10:0 صبح

نظرات دیگران: نظر

آهسته باز از بغل پله ها گذشت
در فکر آش و سبزی بیمار خویش بود
اما گرفته دور و برش هاله ئی سیاه
او مرده است و باز پرستار حال ماست
در زندگی ما همه جا وول میخورد
هر کنج خانه صحنه ئی از داستان اوست
در ختم خویش هم بسر کار خویش بود
بیچاره مادرم
هر روز میگذشت از این زیر پله ها
آهسته تا بهم نزند خواب ناز من
امروز هم گذشت
در باز و بسته شد
با پشت خم از این بغل کوچه میرود
چادر نماز فلفلی انداخته بسر
کفش چروک خورده و جوراب وصله دار
او فکر بچه هاست
هرجا شده هویج هم امروز میخرد
بیچاره پیرزن ، همه برف است کوچه ها
او از میان کلفت و نوکر ز شهر خویش
آمد بجستجوی من و سرنوشت من
آمد چهار طفل دگر هم بزرگ کرد
آمد که پیت نفت گرفته بزیر بال
هر شب در آید از در یک خانه فقیر
روشن کند چراغ یکی عشق نیمه جان
او را گذشته ایست ، سزاوار احترام :
تبریز ما ! بدور نمای قدیم شهر
در ( باغ بیشه ) خانه مردی است باخدا
هر صحن و هر سراچه یکی دادگستری است
اینجا بداد ناله مظلوم میرسند
اینجا کفیل خرج موکل بود وکیل
مزد و درآمدش همه صرف رفاه خلق
در ، باز و سفره ، پهن
بر سفره اش چه گرسنه ها سیر میشوند
یک زن مدیر گردش این چرخ و دستگاه
او مادر من است

انصاف میدهم که پدر رادمرد بود
با آنهمه درآمد سرشارش از حلال
روزی که مرد ، روزی یکسال خود نداشت
اما قطارهای پر از زاد آخرت
وز پی هنوز قافله های دعای خیر
این مادر از چنان پدری یادگار بود
تنها نه مادر من و درماندگان خیل
او یک چراغ روشن ایل و قبیله بود
خاموش شد دریغ
نه ، او نمرده ، میشنوم من صدای او
با بچه ها هنوز سر و کله میزند
ناهید ، لال شو
بیژن ، برو کنار
کفگیر بی صدا
دارد برای ناخوش خود آش میپزد
او مرد و در کنار پدر زیر خاک رفت
اقوامش آمدند پی سر سلامتی
یک ختم هم گرفته شد و پر بدک نبود
بسیار تسلیت که بما عرضه داشتند
لطف شما زیاد
اما ندای قلب بگوشم همیشه گفت :
این حرفها برای تو مادر نمیشود .
پس این که بود ؟
دیشب لحاف رد شده بر روی من کشید
لیوان آب از بغل من کنار زد ،
در نصفه های شب .
یک خواب سهمناک و پریدم بحال تب
نزدیکهای صبح
او زیر پای من اینجا نشسته بود
آهسته با خدا ،‌
راز و نیاز داشت
نه ، او نمرده است .
نه او نمرده است که من زنده ام هنوز
او زنده است در غم و شعر و خیال من
میراث شاعرانه من هرچه هست از اوست
کانون مهر و ماه مگر میشود خموش
آن شیرزن بمیرد ؟ او شهریار زاد
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد بعشق
او با ترانه های محلی که میسرود
با قصه های دلکش و زیبا که یاد داشت
از عهد گاهواره که بندش کشید و بست
اعصاب من بساز و نوا کوک کرده بود
او شعر و نغمه در دل و جانم بخنده کاشت
وانگه باشکهای خود آن کشته آب داد
لرزید و برق زد بمن آن اهتزاز روح
وز اهتزاز روح گرفتم هوای ناز
تا ساختم برای خود از عشق عالمی
او پنجسال کرد پرستاری مریض
در اشک و خون نشست و پسر را نجات داد
اما پسر چه کرد برای تو ؟ هیچ ، هیچ
تنها مریضخانه ، بامید دیگران
یکروز هم خبر : که بیا او تمام کرد .
در راه قم بهرچه گذشتم عبوس بود
پیچید کوه و فحش بمن داد و دور شد
صحرا همه خطوط کج و کوله و سیاه
طوماز سرنوشت و خبرهای سهمگین
دریاچه هم بحال من از دور میگریست
تنها طواف دور ضریح و یکی نماز
یک اشک هم بسوره یاسین چکید
مادر بخاک رفت .
آنشب پدر بخواب من آمد ، صداش کرد
او هم جواب داد
یک دود هم گرفت بدور چراغ ماه
معلوم شد که مادره از دست رفتنی است
اما پدر بغرفه باغی نشسته بود
شاید که جان او بجهان بلند برد
آنجا که زندگی ،‌ ستم و درد و رنج نیست
این هم پسر ، که بدرقه اش میکند بگور
یک قطره اشک ، مزد همه زجرهای او
اما خلاص میشود از سرنوشت من
مادر بخواب ، خوش
منزل مبارکت .
آینده بود و قصه بیمادری من
ناگاه ضجه ئی که بهم زد سکوت مرگ
من میدویدم از وسط قبرها برون
او بود و سر بناله برآورده از مغاک
خود را بضعف از پی من باز میکشید
دیوانه و رمیده ، دویدم بایستگاه
خود را بهم فشرده خزیدم میان جمع
ترسان ز پشت شیشه در آخرین نگاه
باز آن سفیدپوش و همان کوشش و تلاش
چشمان نیمه باز :
از من جدا مشو
میآمدیم و کله من گیج و منگ بود
انگار جیوه در دل من آب میکنند
پیچیده صحنه های زمین و زمان بهم
خاموش و خوفناک همه میگریختند
میگشت آسمان که بکوبد بمغز من
دنیا به پیش چشم گنهکار من سیاه
وز هر شکاف و رخنه ماشین غریو باد
یک ناله ضعیف هم از پی دوان دوان
میآمد و بمغز من آهسته میخلید :
تنها شدی پسر .
باز آمدم بخانه چه حالی ! نگفتنی
دیدم نشسته مثل همیشه کنار حوض
پیراهن پلید مرا باز شسته بود
انگار خنده کرد ولی دلشکسته بود :
بردی مرا بخاک کردی و آمدی ؟
تنها نمیگذارمت ای بینوا پسر
میخواستم بخنده درآیم ز اشتباه
اما خیال بود
ای وای مادرم