مناجات                

عـلی ای هـمای رحـمت تـو چـه آیـتی، خـدا را          کـه به مـا سـوا فـکـندی هـمـه سـایـهً هـما را

دل اگـر خـداشـنـاسی هـمـه در رخ عـلی بـیـن       بـه عـلـی شـنـاخـتـم مـن به خـدا قـسم خـدا را

بـه خـدا کـه در دو عـالـم اثـر از فـنـا نـمــانـد           چـو عـلی گـرفـتـه بـاشـد سـرچـشـمـهً بـقـا را

مگـرای صحاب رحمت تو بباری ار نه دوزخ                 بـه شـرار قـهـر سـوزد هـمـه جان ما سـوا را

بـرو ای گـدای مـسـکـیـن در خـانه عـلی زن           کـه نـگـیـن پـادشـاهـی دهــد از کــرم گـدا را

بجـز از علی که گوید به پـسر که قـاتـل من              چو اسیـر توسـت اکنون به اسـیـر کـن مـدارا

بـه جـز از عـلی که آرد پسری ابوالعـجایب                کـه عـلـم کـنـد بـه عـالــم شـهــدای کــربـلا را

چو به دوست عهـد بـندد ز مـیـان پـاکـبازان              چـو عـلی که می تـواند که به سـر بـرد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت             مـتـحـیـرم چـه نــامـم شـــه مــلـک لافـتـی را

به دو چشم خونـفشانم هـله ای نسیم رحمت          کـه ز کـوی او غـبـاری بـه مـن آر، تـوتـیـا را

به امـیـد آنکـه شایـد بـرسد به خاک پـایـت               چـه پـیـامـهـا سـپـردم هـمه سـوز دل صـبـا را

چو تویی قضای گردان، به دعای مستمندان              کـه ز جـــان مـا بـگـردان ره آفـت قــضـــا را

چه زنم چو نای هـر دم ز نوای شوق او دم               کـه لـسـان غـیـب خـوشـتـر بـنوازد این نوا را

هـمه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی            بـــه پــیــام آشــنـایـــی بـــنــوازد آشـــنـــا را

ز نـوای مرغ یاحـق بـشـنو کـه در دل شب            غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهـریارا