در دهر چو آواز گل تازه دهند                                     فرمای تا که می به اندازه دهند

از جور و قصور و ز بهشت و دوزخ                           فارغ بنشین که آن بر آوازه دهند

***

بر شاخ امید اگر بری یافتمی                               هم رشته خویش را سری یافتمی

تا چند ز تنگنای زندان وجود                                 ای کاش سوی عدم دری یافتمی

***

از جمله رفتگان این راه دراز                                  باز آمده کو که به ما گوید راز

هان بر سر این دو راهه آز و نیاز                            چیزی نگذاری که نمی آیی باز

***

ای دل! غم این جهان فرسوده مخور                        بیهوده نه ای غمان بیهوده مخور

چون بوده گذشت و نیست نابوده پدید                    خوش باش غم بوده و نابوده مخور

***

چون حاصل آدمی در این شورستان                         جز خوردن غصه نیست تا کندن جان

خرم دل آنکه زین جهان زود برفت                           و آسوده کسی که خود نیامد به جهان

***

دریاب که از روح جدا خواهی رفت                             در پرده اسرار فنا خواهی رفت

می نوش ندانی از کجا آمده ای                             خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت

***

می خوردن و شاد بودن آیین من است                    فارغ بودن ز کفر و دین، دین من است

گفتم به عروس دهر کابین تو چیست                             گفتا دل خرم تو که آیین من است

***

در دایره ای که آمدن و رفتن ماست                             آن را نه بدایت نه نهایت پیداست

کس می نزند دمی در این عالم راست                   که این آمدن از کجا و رفتن به کجاست

***

این یک دو سه روزه نوبت عمر گذشت                      چون آب به جویبار و چون باد به دشت

هرگز غم دو روز فرا یاد مگشت                            روزی که نیامدست و روزی که گذشت