هر روز صبح ساعت یازده و نیم دوازده از خوب بیدار می شد و با همان کلافگی واعصابخوردگی صبح از خانه می زد بیرون تا در کلاس دانشگاهش که معمولا ساعت 3 تا 6 برگزار می شد شرکت کند. بعد هم گپی دوستانه و یک گردش دسته جمعی با همکلاسی ها تا آخر شب. وقتی هم به خانه بر می گشت و کم کم همه می رفتند برای استراحت او با اعصاب خوردگی دیگری مواجه بود. خوابش نمی برد. گاهی حوصله داشت می رفت نت و گشتی این طرف و آن طرف می زد. اما برخلاف انتظاری که داشت باز هم بیشتر اعصابش خورد می شد و خواب از سرش می پرید و بعد هم سراغ صفحات پور....
        صبح ها هم معمولا نمازش قضا می شد.
        کم کم خودش هم از دست خودش خسته شده بود. دنبال راهی برای مدیریت برنامه هایش می گشت. اما شنبه وقتی سر کلاس آمد هم خوشحال و سر زنده بود. همه تعجب کرده بودند. نه چشمهایش قرمز بود؛ نه سر و وضع ژنده ای داشت؛ نه رنگ و رویش مثل میت بود؛ بین دو کلاس وقتی بیژن و مسعود نگرانی خودشان را از تغییر وضعیت او ابراز کردند او علت تغییرات سیستمی خود را آشنایی اش با سحر عنوان کرد.
        ... چهارشنبه شب اتفاقی پای نت با معرفی یکی از بلاگرها، خبرنامه یکی از تالارها را دیدم که موضوع برنامه پنجشنبه شب آنها بررسی علل بی برنامگی و پریشانی و تاثیر آن در زندگی روزمره بود. آن شب وقتی وارد تالار شدم طرفین و طبعا مدیر بحث علل و عوامل و تاثیرات زیادی برای این مساله عنوان می کردند اما وقتی نوبت ارائه راهکار شد مدیر بحث تنها یک پیشنهاد داشت. عزیزانی که تمایل به حل این مساله دارند باید یک برنامه سه ماهه برای خود بریزند. به عنوان اولین گام عزیزان باید با سحر آشنا شوند. طی یک مدت یک ماهه باید سمتی بروید که اول صبح شما از ساعت دوازده ظهر به سمت ساعت شش صبح برود. اما نه در یک تصمیم عجولانه یکی دو روزه. هر روز شب یک ربع زودتر به رختخواب بروید و صبح یک ربع زودتر بلند شوید تا نهایتا بعد از یک ماه بتوانید ساعت رسمی بدنتان را با سحر تنظیم کنید.