هیچ‌وقت پشتِ چراغ‌قرمز نایستاده بود. اصولا اعتقادی به چراغ قرمر نداشت. معتقد بود چراغ قرمزها را آنها که فکر می کنند زیادی می فهمند برای آنها که فکر می کنند زیاد نمی فهمند وضع می کنند. گاهی هم چراغ قرمز را افیونی برای توده ها می دانست. و دیگر هیچ.آن روز هوا سرد بود و هاله‌ مه دور چراغ راهنمایی را گرفته بود. به سرعت به تقاطع نزدیک شد. اطراف خیابان پر بود از انواع و اقسام دیدنی های رنگ و وارنگ و کمی آن طرف تر هیکل زرد ماشین زباله از دوردست، در سمت مقابل دیده می‌شد.
        هر روز صبح زود، زمانی که هنوز خیابان‌ها از رفت و آمد کارمندان و کارگران و بچه مدرسه‌ای‌ها شلوغ نشده بود و حتی سوپرمارکت سرِ نبش تقاطع هم کرکره‌اش را بالا نزده بود،از خانه خارج می‌شد. آن روز کمی دیرش شده بود. برای همین با سرعت رانندگی می کرد.عبور پرچ‌های کنار خطوط عابررو را از زیر چرخ‌های اتومبیل حس کرد. کمتر از دو سه متر به تقاطع مانده بود که حواسش رفت سمت چند فشنی که از سمت چپ پریدند وسط خیابان. البته مسیر مقابل.هیچ وقت پشت چراغ‌قرمز نایستاده بود و حتی نیازی ندیده بود تا اندکی از سرعتش کم کند. حواسش گرم فشن ها شده بود و در همین اوضاع و احوال بود که صدای سوت مانندی که کم‌کم بدل به نعره و غرش هیولایی می‌شد، باعث شد سرش را به طرف راست تقاطع بچرخاند. ابتدا فکر کرد چیزی مانند یک زمین لرزه است یا شاید عبور یک هواپیما از ارتفاعِ کم. سایه‌ی دراز و سیاه یک تریلی افکار او را قطع کرد.
        قطعات تکه‌تکه شده‌ی اتومبیل هم‌چنان تا دیر وقت همان روز که سر و کله‌ی ماشین زباله‌کشِ زرد پیدا شد، در اطرف تقاطع پخش بود.