خدای بزرگ می فرماید:

ای فرزند آدم!

ملائکه من شب و روز مواظب تو هستند ،آنچه را می گویی

 و انجام می دهی ،کم یا زیاد، همه را می نویسند.

آسمان بر آنچه از تو دیده شهادت می دهد و زمین

بر آنچه روی آن انجا داده ای گواهی می دهد.   

خورشید و ماه و ستارگان بر آنچه می گویی و عمل می کنی

 شهادت خواهند داد. خود نیز بر قلب و بر اعمال مخفی تو آگاهم   

                                    پس از خودت غافل مباش !

دوستان عزیز سلام

از آنجایی که مسأله صهیونیسم در حال حاضر یکی از مهمترین موضوعات عصر ماست، تصمیم گرفتم مجدّداً پیرامون این موضوع که آگاه بودن از آن برای تک تک ما مسلمانان لازم و ضروری است، به طور کامل تر مطالبی را منتقل کنم.

اندیشه صهیونیسم به فوریت و سرعت زاده نشده، بلکه همانند هر پدیده دیگر، در بستر زمان و بر اثر شکل گیری حوادث گوناگون تولد یافت.

صهیونیزم، افعی زمان

«صهیون‏» در زبان عبرى، به معناى پر آفتاب و نیز نام کوهى در جنوب غربى بیت‏المقدس است . کوه صهیون زادگاه و آرامگاه داوود پیامبر صلى الله علیه و آله و جایگاه سلیمان علیه السلام بود .

گاه این واژه نزد یهودیان به معناى شهر قدس، شهر برگزیده و شهر مقدس آسمانى به کار مى‏رود، ولى در متون دینى یهود، صهیون، اشاره به آرمان و آرزوى ملت ‏یهود براى بازگشت ‏به سرزمین داوود علیه السلام و سلیمان علیه السلام و تجدید دولت‏یهود دارد . به دیگر سخن، صهیون براى یهود، سمبل رهایى از ظلم، تشکیل حکومت مستقل و فرمان‏روایى بر جهان است و از این‏رو، یهودیان خود را فرزندان صهیون مى‏دانند . ⁽²⁾

صهیونیسم به جنبشى گفته مى‏شود که خواهان مهاجرت و بازگشت‏ یهودیان به سرزمین فلسطین و تشکیل دولت ‏یهود است . صهیونیسم، همانند شووینیسم (ناسیونالیسم افراطى) است که با خوار شمردن ملت‏ها و نژادهاى دیگر و با غلو در برترى خود، در پى نیل به قدرت سیاسى است . این جنبش در نیمه اول قرن 13 شمسى/نیمه دوم قرن 19 میلادى در اروپا پا به عرصه حیات گذاشت.

صهیونیسم تنها داراى ابعاد و معانى سیاسى (صهیونیسم سیاسى) نیست، بلکه ابعاد و معانى دیگرى همچون: صهیونیسم کارگرى، فرهنگى، دمکراتیک، رادیکال و توسعه‏طلب را نیز در برمى‏گیرد .

v   مشهورترین تقسیم صهیونیسم، طبقه‏بندى آن به دو بخش سیاسى و فرهنگى (دینى) است .

 صهیونیسم سیاسى، خواهان بازگشت ‏یهودیان به فلسطین است که با تدوین کتاب «دولت‏ یهود» توسط هرتصل در 1263 ش/1894 م زاده شد .

اما صهیونیسم فرهنگى، مخالف مهاجرت یهودیان در قرن 14 شمسى/20 میلادى به فلسطین است; زیرا در انتظار انسان رهایى‏بخش ⁽⁶⁾ در آخر زمان نشسته که یهودیان و تمام آدمیان را به سرزمین ابراهیم و موسى علیهما السلام یا سرزمین نجات بازگرداند . ⁽⁷⁾

v   صهیونیسم به دینى و غیردینى هم تقسیم مى‏گردد .

 صهیونیسم دینى، اندیشه‏اى است که اعتقاد دارد بازگشت ‏به سرزمین موعود، در زمانى که پروردگار مشخص نموده و به شیوه‏اى ‏که او تعیین مى‏کند، انجام خواهد شد و این کار به دست ‏بشر انجام‏پذیر نیست .

 پیروان این اندیشه، گروهى یهودى (صهیونیسم) و شمارى عیسوى (صهیونیسم مسیحى) ⁽⁸⁾ هستند .

در مقابل، در صهیونیسم غیردینى و غیریهودى، کسانى جاى دارند که با تکیه بر استدلال‏هاى تاریخى، سیاسى و علمى به اسکان یهودیان در فلسطین مشروعیت مى‏بخشند . این همان صهیونیسم لائیک (غیردینى) است که تنها مفاهیم سیاسى خویش را به زبان دین بیان مى‏کند . بنابراین، صهیونیسم همواره به معناى یهودیت نیست، بلکه گاه به مفهوم حرکتى براى غیر یهودى کردن یهودیت نیز، به کار مى‏رود . ⁽⁹⁾

v   یهودستیزى ⁽¹⁰⁾

صهیونیست‏ها مدعى‏اند که صهیونیسم، پاسخى به یهود آزارى است . به عقیده آن‏ها، دولت‏ها و ملت‏ها به بیمارى علاج‏ناپذیر یهودستیزى دچار شده‏اند . بنابراین، یهودیان را، در هر کجا باشند، عنصر بیگانه به حساب مى‏آورند و آنان را در آشکار و پنهان آزار مى‏دهند . حیم وایزمن ⁽¹¹⁾ (متوفى 1331 ش/1952 م) در این‏باره مى‏گوید: «ضدیت ‏با یهود، میکروبى است [که] هر غیریهودى هر کجا . . . باشد و هرچند که خود منکر باشد، بدان آلوده است .» به بیان دیگر، آنان‏یهودستیزى را بلایى ازلى و ابدى مى‏دانند، که تنها در پناه یک دولت‏یهودى مى‏توان از آن رهایى یافت . ⁽¹²⁾

صهیونیست‏ها، به نمونه‏هایى بسیار از یهودآزارى در طول تاریخ اشاره مى‏کنند . از نظر آنان، یهود آزارى با شکست دولت‏یهودى اسرائیل و جهودا (یهودا) ⁽¹³⁾ ، به ترتیب در 721 و 586 ق . م توسط آشوریان و بابلیان آغاز، و در نتیجه با پراکنده شدن یهودیان به نقاط دیگر جهان ادامه یافت و به تدریج، روند روبه رشدى به خود گرفت، به گونه‏اى که نقطه اوج آن در آلمان هیتلرى به چشم مى‏خورد . در این دوره طولانى، یهودیان در امپراتورى روم، کشور لهستان، روسیه تزارى و . . . بارها سرکوب و شکنجه شدند و تنها در سال 770 ش/1391 م . هفتاد هزار یهودى به دلیل نپذیرفتن دین مسیح علیه السلام در اسپانیا جان خود را از دست دادند . افزون بر آن، یهودیان همواره از حق مالکیت در برخى از مناطق جهان، و نیز اشتغال در برخى حرفه‏ها محروم بوده و اغلب در «گتو» ها ⁽¹⁴⁾ به سر برده‏اند . ⁽¹⁵⁾

البته این ادعاهاى صهیونیسم، به هیچ وجه قابل اثبات نیست;

 زیرا اولا، برخى از نمونه‏هاى تاریخى یهودآزارى، مانند آنچه صهیونیست‏ها درباره یهودسوزى در آلمان مطرح مى‏کنند، بیش از حد بزرگ شده‏اند . صهیونیست‏ها در این مورد، با سلطه‏اى که بر ابزارهاى تبلیغى جهان و به کارگیرى آن دارند، به مظلوم‏نمایى پرداخته‏اند . ثانیا، برخى قصه‏هاى یهودآزارى، ساخته و پرداخته یهودیان و صهیونیست‏هاست، با این هدف که به روند مهاجرت یهودیان به فلسطین و تاسیس یک دولت‏یهودى شتاب بخشند .

دیوید بن گوریون ⁽¹⁶⁾ (متوفى 1352 ش/1972 م) اعتراف مى‏کند: «اگر قدرت داشتم عده‏اى یهودى را به کشورهاى مختلف مى‏فرستادم تا یهودآزارى را تعمداً به وجود آورند .» ⁽¹⁷⁾

v    شواهد دیگرى بر نادرستى ادعاهاى صهیونیسم در این‏باره وجود دارد، از جمله:

1 . مهاجرت و پراکندگى یهودیان، اغلب به دلخواه آنان و با هدف اقتصادى به سوى پر رونق‏ترین سرزمین‏ها صورت گرفت .

2 . یهودیان همواره در پهنه‏اى گسترده از خاک امپراتورى عثمانى، در صلح و آرامش مى‏زیسته‏اند .

3 . یهودیان در بریتانیا، فرانسه و آلمان قرون وسطى، تحت آزار نبوده‏اند و حتى پس از عصرنوزایى، وضع اجتماعى آنان بهبود یافت .

4 . رنج و دردى که میلیون‏ها برده آفریقایى سیاه پوست، در انتقال و اسکان اجبارى به غرب متحمل شده‏اند، بیش از رنج و دردى است که بر یهودیان وارد آمده است . جالب این‏که، صاحبان برخى از کشتى‏هاى حامل بردگان، سوداگران و بانک‏داران یهودى بوده‏اند .

5 . وقوع یهودآزارى را در حد پایینى مى‏توان پذیرفت که آن هم به ویژگى‏هاى فردى و اجتماعى یهودیان، مانند جمع‏گریزى و اشتغال در مشاغل غیرمولد، چون رباخوارى باز مى‏گردد ⁽¹⁸⁾ و نیز ریشه در منازعه دائمى کلیسا و کنیسه دارد . به هر روى، نقش یهودآزارى ساختگى در تولد صهیونیسم آنچنان بزرگ بود که هرتصل آن را موهبت الهى نامید . اگر صهیونیسم محصول یهودآزارى است، پس چرا صهیونیسم به نوعى یهود آزارى از طریق تبعیض بین یهودیان سفاردى و اشکنازى ⁽¹⁹⁾ مبدل شده است; سؤالى که صهیونیست همچنان آن را بى‏پاسخ گذاشته‏اند . ⁽²⁰⁾  

(ادامه دارد ... )

پى‏نوشت‏ها: