جز در حضور نور، دلم وا نمى‏شود
صبح است و آفتابْ هویدا نمى شود
اى مهربان که دلم پاى بند توست
آیینه بى‏جمال تو، معنا نمى‏شود
دیرى است بى وجود تو در دشت آرزو
گلْ خوشه مرادْ شکوفا نمى‏شود
سرشارِ ابر گر چه بود چشم مردمان
دُردانه‏هاى عاطفه، پیدا نمى‏شود
اى آخرین طبیب دل دردمندِ عشق!
بازآ، که دردْ بى‏تو مداوا نمى‏شود
دوشینه، دل به خواب چو چشم تو دید گفت:
هرگز گلى چو نرگس شهلا نمى‏شود
بازآ که بى‏حضور تو اى مظهر اَحد!
بى شک طلسمِ بسته شب، وا نمى‏شود